100 lat polskiego rugby. Ten dom trzeba zbudować od fundamentów.
W tym roku mija sto lat od pierwszego meczu rugby rozegranego przez Polaków. Dyscyplina nigdy nie miała w Polsce łatwo, ale czy jej lepsze momenty zostały przez środowisko wykorzystane? Może dziś jest na to ostatnia szansa?
Adam Mauks - zawsze Pomorze
Rugby w Polsce przez dziesięciolecia komunistycznej rzeczywistości było w głębokiej niszy. I przez te lata wyjście z niej było marzeniem kilku pokoleń zawodników, trenerów, kibiców. Jej zbyt anglosaski charakter nie sprzyjał poparciu władz PRL, a co za tym idzie popularności. Rugby w Polsce brakowało tradycji i statusu dyscypliny olimpijskiej, co powodowało ciągły brak pieniędzy. Pisarz Stefan Kisielewski określił tamtą rzeczywistość w szerszym, polityczno-gospodarczym kontekście, mówiąc: „To, że jesteśmy w d….to jasne, problem w tym, że zaczynamy się w niej urządzać”.
Ten cytat idealnie pasuje do sytuacji rugby w Polsce w minionych latach, choć niektórzy twierdzą, że nadal jest aktualny. Czy sprawiedliwie? Wyniki zdają się temu przeczyć. Od kilku lat wyraźny progres, mimo bardzo wąskiej grupy zawodniczek, notuje kadra kobiet w olimpijskiej 7-osobowej odmianie rugby, która jest prowadzona przez gdańszczanina Janusza Urbanowicza. Polki to już nie tylko europejska, ale też szeroka światowa czołówka. Ich sukces to efekt poświęcenia prawie w całości prywatnego życia rugbistek i trenera oraz ich ogromna praca.
Więcej emocji budzi jednak klasyczna, 15-osobowa, odmiana rugby. A w tym męska reprezentacja Polski jubileusz 100-lecia uczciła awansem do rozgrywek Rugby Europe Championship, czyli drugiego po Pucharze Sześciu Narodów, poziomu europejskich rozgrywek. Tak wysoko dawno biało-czerwonych nie było, choć uczciwie trzeba przyznać, że w tym sukcesie pomogła nam reorganizacja europejskich rozgrywek dająca awans drugiej drużynie z trzeciego poziomu, na którym graliśmy kilkanaście ostatnich lat.
Przeczytaj cały tekst [kliknij]
