W każdej dyskusji o najlepszych męskich drużynach rugby wszechczasów, wymienianych jest kilka. Zarówno Richie McCaw, jak i Siya Kolisi doprowadzili swoje drużyny do dwóch kolejnych zwycięstw w Pucharze Świata w Rugby. Niezwyciężona drużyna Anglii z 2003 roku jest faworytem w Anglii. A drużyny Walii w czerwonych koszulkach z lat 70-tych oraz British and Irish Lions są pełne graczy czczonych do dziś. Ci, którzy są w temacie, wymieniają jednak drużynę, której osiągnięcia pod wieloma względami przewyższają wszystkie inne… The Invincibles - Niezwyciężeni.
All Blacks byli już znaną drużyną w 1924 roku. Ich poprzednicy z tournee Originals z 1905 roku, przybyli do Wielkiej Brytanii z niewielką reputacją, ale wyjechali, mając prawie całą półkulę północną na karku. Od tego czasu odnotowali zwycięstwo w serii nad drużyną brytyjską w 1908 roku i zremisowali w serii z RPA w 1921 roku.
Drużyna z 1924 roku była rzeczywiście klasyką. Ich kapitanem był skrzydłowy Wellington Cliff Porter, ale w dowód jakości drużyny Porter nie brał udziału we wszystkich, oprócz jednego, meczach międzynarodowych trasy. Jego zastępcą jako kapitana został Jock Richardson z Southland, skrzydłowy i weteran serii z RPA z 1921 roku.
Zgodnie z praktyką przyjętą w Nowej Zelandii od wielu lat, drużyna grała w formacji młyna 2-3-2, w której ósmy zawodnik grał jako skrzydłowy atakujący. Była to niepopularna taktyka na północy, gdzie nie znano tej praktyki, ale odniosła sukces w Nowej Zelandii, częściowo dzięki wkładowi dwóch mężczyzn z Hawke's Bay, Cyrila i Maurice'a Brownlie. Dwaj bracia, mierzący ponad 6 stóp, byli siłą napędową młyna All Blacks i niestrudzoną obecnością w obronie.
Choć nowozelandzcy napastnicy byli groźni, nie byli po prostu defensywną drużyną. W pomocy rozgrywający Wellington, Mark Nicholls, był w połowie międzynarodowej kariery, która trwała prawie dekadę. Jego dociekliwe podania częściej niż rzadziej trafiały skrzydłowym Jackowi Steelowi z West Coast i koledze z drużyny Wellington, Snowy'emu Svensonowi.
Ostatnia linia obrony w składzie All Blacks była prawdopodobnie największą gwiazdą drużyny. George Nepia, obrońca Hawke's Bay, był równie wysportowany, co zwinny i silny. Jako jeden z trzech Maorysów w drużynie, prowadził hakę i zachwycał kibiców opozycji swoją wytrwałością i wszechstronną grą.
Pierwsze cztery mecze drużyny w trasie odbyły się przeciwko angielskim drużynom z hrabstwa i chociaż kilka z nich było zaciętych, wygrali wszystkie, nie tracąc ani jednego punktu. Ich wszechstronna jakość została jednak potwierdzona w piątym meczu, kiedy rozgromili Swansea 39:3, zdobywając dziewięć przyłożeń, a Steel zdobył trzy w swoim pierwszym występie w trasie.
Po niskim zwycięstwie nad Newport drużyna zakończyła serię meczów na boiskach częściej kojarzonych z futbolem. Pokonali North Midlands 40:3 na Villa Park, Durham 43:7 na Roker Park i niezłą drużynę Lancashire 23:0 na Old Trafford.
Ich pierwszy mecz międzynarodowy odbył się na Lansdowne Road przeciwko Irlandii 01 listopada 1924. Pod dowództwem George'a Stephensona drużyna irlandzka składała się z kilku graczy, którzy dwa sezony później byli o włos od Wielkiego Szlema. Pogoda w Irlandii odegrała swoją rolę, ponieważ ulewny deszcz ustąpił miejsca uporczywemu. Boczni obrońcy Nepia i William Crawford zrobili, co mogli, aby powstrzymać przeciwników przed atakami, a mecz rozstrzygnął się na korzyść gości dopiero późnym rzutem karnym Nicholsa i przyłożeniem Svensona.
Łatwiejszy pojedynek odbył się w Swansea 29 listopada 1924. Wciąż cierpiąc po porażce sprzed dwudziestu lat, All Blacks byli zdeterminowani, aby naprawić rekord przeciwko Walii. Jimmy Mill był preferowany jako środkowy obrońca. Cyril Brownlie zagrałby w swoim pierwszym meczu międzynarodowym, a Jock Richardson zachował miejsce kapitana. Rzut karny Nichollsa otworzył wynik, zanim przyłożenia Maurice'a Brownliego i Bulla Irvine'a dały Nowej Zelandii wygodne prowadzenie 11:0. Przyłożenie Svensona w drugiej połowie i kolejne Irvine'a dały im zwycięstwo 19:0.
Wszystkie oczy zwróciły się wtedy na Twickenham w oczekiwaniu na to, co miało być najtrudniejszym testem do tej pory. Anglia, pod dowództwem Wavella Wakefielda, wygrała trzy Wielkie Szlemy w ciągu ostatnich czterech sezonów. Ich grupa była groźna, z Samem Tuckerem, Ronaldem Cove-Smithem, Freddiem Blakistonem, Geoffem Conwayem i Tommym Voyce'em w szczytowej formie. Jednak angielscy selekcjonerzy zdecydowali się na zmiany wśród obrońców, faworyzując Harolda Kittermastera nad Eddiem Myersem. Carston Catcheside i Harold Locke również zostali zastąpieni, mimo że mieli udane sezony.
03 stycznia 1925 na długo przed rozpoczęciem meczu na stadionie zgromadziło się 60 000 kibiców, a gorączkowa atmosfera prawdopodobnie przyczyniła się do zaciekłości meczu. Sędzia Albert Freethy ostrzegł obie strony za zbyt energiczną grę i sensacyjnie pokazał czerwoną kartkę Cyrilowi Brownlie w pierwszych dziesięciu minutach. Anglia wykorzystała to, zdobywając pierwsze przyłożenie w meczu, ale odważna Nowa Zelandia odpowiedziała przyłożeniami Svensona i Steela, prowadząc 9:3 w przerwie. W drugiej połowie Maurice Brownlie zdobył kolejne przyłożenie, zanim Jim Parker dorzucił czwarte. Kittermaster zdobył późne przyłożenie pocieszenia dla Anglii, ale czternastoosobowa drużyna All Blacks zwyciężyła 17:11.
Nie rozegrano żadnego meczu ze Szkocją, ale Nowa Zelandia zakończyła tournée zwycięstwem nad Francją w Paryżu, a następnie zagrała i pokonała Vancouver i Victorię w drodze powrotnej do domu przez Amerykę Północną.
Drużyna wróciła do domu, wygrywając 32 kolejne mecze bez remisów i porażek. W historii międzynarodowego rugby żadna drużyna nie dorównała ich osiągnięciom.
W bogatej historii tournée All Blacks, to które miało miejsce 100 lat temu, w którym wzięli udział zawodnicy drużyny Cliffa Portera z lat 1924–1925, znani jako „Invincibles”, uznawane jest za największe osiągnięcie poza granicami Nowej Zelandii. Żadna z późniejszych tras nie była tak długa jak ta z lat 1924-1925. Wypłynęli z Wellington statkiem Remuera 29 lipca 1924, wracając 17 marca 1925 - 232 dni później, w tym czasie rozegrali 32 mecze bez porażki, z zwycięstwami testowymi nad Irlandią (6-0), Walią (19-0), Anglią (17:11) i Francją (30:6), zdobyli 206 przyłożeń.
Komplet rozegranych podczas tournee spotkań:
01. 13.09.1924 Devonport, NZ v Devonshire RU 11:0
02. 18.09.1924 Camborne, NZ v Cornwall RU 29:0
03. 20.09.1924 Weston, NZ v Somersetshire RU 6:0
04. 25.09.1924 Gloucester, NZ v Gloucestershire RU 6:0
05. 27.09.1924 Swansea, NZ v Swansea RFC 39:3
06. 02.10.1924 Newport, NZ v Newport RFC 13:10
07. 04.10.1924 Leicester, NZ v Leicester Tigers 27:0
08. 08.10.1924 Birmingham, NZ v North Midlands 40:3
09. 11.10.1924 Birkenhead, NZ v Cheshire RU 18:5
10. 15.10.1924 Sunderland, NZ v Durham 43:7
11. 18.10.1924 Bradford, NZ v Yorkshire RU 42:4
12. 22.10.1924 Manchester, NZ v Lancashire RU 23:0
13. 25.10.1924 Carlisle, NZ v Cumberland 41:0
14. 01.11.1924 Dublin, NZ v Irlandia 6:0
15. 05.11.1924 Belfast, NZ v Rugby Ulsteru 28:6
16. 08.11.1924 Gosforth, NZ v Northumberland RU 27:4
17. 12.11.1924 Cambridge, NZ v Uniwersytet Cambridge 5:0
18. 15.11.1924 Londyn, NZ v London Counties 31:6
19. 20.11.1924 Oksford, NZ v Oxford University 33:15
20. 22.11.1924 Cardiff, NZ v Cardiff RFC 16:8
21. 29.11.1924 Swansea, NZ v Walia 19:0
22. 02.12.1924 Llanelli, NZ v Llanelli RFC 8:3
23. 06.12.1924 Northampton, NZ v East Midlands 31:7
24. 11.12.1924 Highfield, NZ v Warwickshire RU 20:0
25. 13.12.1924 Londyn, NZ v Combined Services 25:3
26. 17.12.1924 Portsmouth, NZ v Hampshire RU 22:0
27. 27.12.1924 Londyn, NZ v London Counties 28:3
28. 03.01.1925 Londyn, NZ v Anglia 17:11
29. 11.01.1925 Colombes, NZ v Selection Francais 37:8
30. 18.01.1925 Tuluza, NZ v Francja 30:6
31. 14.02.1925 Vancouver, NZ v Vancouver 49:0
32. 18.02.1925 Vancouver Island, NZ v Victoria 68:4
Żródła: World Rugby Museum, Wikipedia
