Tadeusz Chrapowicki, Stadjon 11.09.1928
Coraz silniej i wybitniej zaznacza się pogląd, jakoby gra w piłkę owalną miała charakteryzować siła.
Dzięki niej mają drużyny wygrywać, dzięki niej zdobywać mistrzostwa, utrzymując je przez dłuższy czas.
Pogląd z gruntu fałszywy, nie oparty na znajomości gry, a co ważniejsza pozbawiony spostrzeżeń i znajomości, doświadczeń zdobytych przez zagranicę.
Prawdą jest iż pogląd, a nawet wiara, iż drużyny ciężkie i silne mają wygrywać z przeciwnikami słabszymi był ogromnie rozpowszechniony. Przyjął on się najsilniej przez pewien czas w drużynach, rugby, we Francji, oraz w większości krajów, gdzie piłka owalna zaczęła zdobywać sobie uznanie.
Zrealizowanie poglądów tych polegało na tem, iż linję przodowników w pierwszym rzędzie obsadzono ludźmi o potężnej szerokości, ciężkich i atletycznie zbudowanych. Zadaniem ich było pchać przeciwnika, często rozbijając w puch zmagających się współtowarzyszy. W razie gdy przeciwnik był też silny, pchać wolno, a silnie wywołując tem samem ogromne zmęczenie w przeciwnych szeregach.
Taktyka ta jednak gry zmuszała stale drużyny do gry zwartej, opartej stale na pracy dwóch pierwszych linji. Gra odbywała się na małych przestrzeniach, a przez to czyniła wrażenie gry ściśniętej, pozbawionej szybkości i rozwijania się linji w ataku.
Oczywiście, iż cechy te nadane grze nie odpowiadały charakterowi gry, której najważniejszą zaletą jest szybkość.
Z drugiej strony przekreślały produktywność pracy przodowników, oraz wygląd estetyczny gry. Ujemne strony tego sposobu gry widocznie występowały przy spotkaniach z drużynami słabszymi lecz szybkiemi.
Małe przestrzenie boiska, bo zaledwie kilkometrowe, zdobyte przez przodowników, były nietylko wyrównywane przez atak i biegunów słabszych, ale kilkakrotnie przekraczane, przodownicy bowiem ciężcy nie podążali za piłką niesioną przez szybkich. Skutek zestawienia drużyn z ludzi ciężkich i szerokich był ujemny bo ruchliwi najczęściej osiągali zwycięstwa.
Najlepiej to potwierdzają wyniki spotkań drużyn francuskich z reprezentacjami Szkocji, Irlandji i Anglji. Mecze te wykazywały stale, że gracze muszą to być ludzie szybcy, umiejący grać więcej głową niż siłą.
Zmiany poczynione w tym kierunku przyniosły korzystne wyniki. Dało się ta zauważyć w meczu reprezentacji armji francuskiej i brytyjskiej, w którym pierwsze odniosły wspaniałe zwycięstwo.
Mogła to zawdzięczać jedynie inteligentnej i szybkiej grze ataku.
Szybkość jest bowiem alfą i omegą drużyn rugby.
Stwierdza to widocznie w całej pełni ubiegły sezon we Francji, w której mistrzostwo zdobywa „Section Peloise” dzięki swej szybkości i technice.
Oczywiście, iż nie należy wpadać w przesadę i dobierać linję ataku z „chuderlaków szybkich”. Rugby - chuderlaków nienawidzi, i ci w grze udziału brać nie mogą.
Rugbymen’a musi cechować atletyczna postawa i szybkość. Cechy te osiąga się dzięki stałej pracy w drużynie.
Wykonywana praca fizyczna przez każdego gracza rozwija go wszechstronnie i zapewnia mu budowę atletyczną, szybkość otrzymuje się następnie po dłuższej specjalnej pracy.
Szybkość musi być wymagana od wszystkich. Dawniej w czołowej drużynie „Racing Clubu” bieguni musieli posiadać czas na sto metrów 11,8 sek, w przeciwnym razie był usuwany z drużyny. Drużyna Olimpijska amerykańska z r. 1924 posiadała graczy o bogatej przeszłości lekkoatletycznej, a specjalnie biegowej.
Porażki poniesione przez nas od Rumunów możemy też zapisać na karb szybkości, którą górowali nad nami synowie Bukaresztu.
Wszystko to potwierdza jedynie, iż nie ciężar i rozpiętość barków ma być cechą drużyn piłki owalnej, a szybkość uzupełniona odpowiednim rozwojem fizycznym gracza. O tem powinni wiedzieć ci którzy pracują nad usprawnieniem fizycznym graczy, „rugby”. Zamiast szukać kolosów niemrawych, lepiej szkolić i rozwijać szybkich, o nieco mniejszych walorach fizycznych.
