RUGBY: Ameryka - Francja 17:3.
Stadjon nr 22 z 29.05.1924
W dniu 18 maja 1924 na stadionie sportowym w Colombes rozegrany został ostatni mecz rugby pomiędzy drużynami Ameryki i Francji. Obie drużyny, jak wiadomo, zwyciężyły kolejno Rumunię, a wynik meczów tych (Francja - Rumunia: 61:3, Ameryka - Rumunia: 37:0 ) pozwalał przypuszczać, że siły przeciwników są mniej więcej równe, że walka między niemi, podsycana niezwykłą ambicją ujrzenia sztandaru swego kraju w razie zwycięstwa na maszcie stadionu w Colombes, będzie bardzo uparta i zacięta, i że dzięki temu, przebieg walki będzie niezmiernie interesujący.
Drużyna amerykańska, złożona z jednostek nadzwyczajnie silnych fizycznie, zachwycała widzów doskonałą techniką. Niezwykła szybkość orientacji, niezmiernie szybki start do piłki, do perfekcji doprowadzona zdolność przewidywania, pod jakim kątem odbije się owalna piłka, wreszcie wściekłe tempo gry, dezorientujące przeciwnika.
Jedyną ujemną cechą gry drużyny amerykańskiej była brutalność w prowadzeniu gry. Brutalność ta wywołuje nieustanne gwizdy i hałasy ze strony publiczności.
Drużyna francuska grała w słabszym tempie, była znacznie słabsza fizycznie. Gra jej natomiast była bardziej kulturalna. Mniejsza umiejętność w zajmowaniu stanowisk. Technika gry słabsza: szereg posunięć, rzutów i ruchów, które w drużynie amerykańskiej, na skutek dużej pracy treningowej, przeszły już do dziedziny odruchów, są starannie obmyślanej kombinowane przez drużynę francuską. To zmniejszało tempo gry, dawało czas i możność amerykanom unieszkodliwiać zamysły przeciwnika.
Brutalność gry drużyny amerykańskiej wywoływała szereg nieszczęśliwych wypadków: co chwila lekarze udzielali pomocy graczom francuskim. Fakty te oburzały i podniecały zgromadzoną publiczność, która nie tylko że gwizdała podczas udatnych rzutów amerykanów, lecz - co więcej - podnosiła straszliwy hałas i gwizd w chwili, gdy po ogłoszeniu zwycięstwa drużyny amerykańskiej, sztandar Stanów Zjednoczonych ukazał się na maszcie.
Wynik gry (17:3) jest wykładnikiem rzeczywistego ustosunkowania sił obu drużyn. Przez cały czas amerykanie prowadzą grę; dominowali w każdym punkcie i w każdym momencie gry. Silni, wysocy, zbudowani jak atleci, o świetnym przygotowaniu lekkoatletycznym, byli wszędzie pierwsi. Tempo ich gry, sprawność fizyczna i technika zdumiewała widza i zmuszała do cichego uznania.
Nie sądzę, aby wyrobiona na ogół publiczność francuska nie dostrzegała tych niezwykłych zalet drużyny Amerykańskiej. Jedynie ustawiczne nadużywanie siły fizycznej, brak kultury sportowej i brutalne traktowanie przeciwnika, jednym słowem system gry, dążącej do zwycięstwa za wszelką cenę, wywołać musiał niezadowolenie, a może nawet trochę pogardy ze strony publiczności przeważnie przecież francuskiej. Że objawy te były zbyt szczere i głośne, trudno robić z tego powodu zarzuty publiczności, należącej do narodu, który w żadnych okolicznościach nie ukrywa swych rzeczywistych uczuć i nastrojów.
Odezwy Francuskiego Komitetu Olimpijskiego i sportowej prasy francuskiej, nawołujące publiczność w Colombes do nieujawniania w sposób zbyt jaskrawy swego niezadowolenia - aczkolwiek b. szlachetne w tendencjach swych - wątpię, czy odniosą pożądany skutek w przyszłości.
Kan. (pisownia tekstu uwspółcześniona)
Zdjęcia ze wszystkich trzech meczów Igrzysk Olimpijskich w Paryżu rozegranych na Stade Olympique w Colombes.
04.05.1924, Francja v Rumunia 61:3
11.05.1924, Rumunia v USA 0:37
18.05.1924, USA v Francja 17:3
